In De mythe van normaal, over trauma, ziekte en heling in een toxische maatschappij ontleedt Gabor Maté de onderliggende oorzaken van onze fysieke en emotionele malaise, en legt hij verbanden tussen ons persoonlijk lijden en de druk van het jachtige bestaan.
Wij zijn geneigd te geloven dat ‘normaal’ gelijk staat aan ‘gezond zijn’. Maar hoe gezond is die norm nu echt? Maté ontdekte dat de gangbare definitie van ‘normaal’ niet juist is: vrijwel alle ziekte is een natuurlijke weerspiegeling van het leven in een ongezonde samenleving, waarin gezondheidszorg steeds verder van onszelf af is komen te staan.
In dit inzichtrijke en invoelende boek laat hij ons zien dat de sleutel tot genezing ligt in het herstel van onze medemenselijkheid en het omarmen van onze authenticiteit, ongeacht de maatschappelijke verwachtingen.
“In De mythe van normaal neemt Gabor Maté ons mee op een epische ontdekkingsreis naar hoe ons emotionele welzijn en onze sociale verbondenheid (kortom: hoe we leven) nauw verweven zijn met gezondheid, ziekte en verslaving. Dit meeslepende en prachtig geschreven verhaal heeft verstrekkende gevolgen voor ons leven en de (mentale) gezondheidszorg.” – Bessel van der Kolk, auteur van Traumasporen
(wél-zijn = authenticiteit = ons natuurlijke ‘zijn’)
Inleiding: Waarom ‘normaal’ een mythe is (en waarom dat van belang is) – Quotes
(…) om mijn stelling te onderbouwen zal ik aanvoeren dat een heleboel dingen die in onze maatschappij als normaal worden gezien, niet gezond of natuurlijk zijn, en dat als we voldoen aan wat in onze moderne maatschappij als normaal wordt gezien, we proberen te voldoen aan behoeften die volledig afwijken van onze natuurlijke behoeften. Met andere woorden, ze zijn op fysiologisch, mentaal en zelfs spiritueel niveau ongezond en schadelijk.
Als we ziekte niet als een wrede speling van het lot of één of ander boosaardig mysterie zouden zien, maar als een te verwachten en dus normaal gevolg van abnormale, onnatuurlijke omstandigheden, zou dat enorme gevolgen hebben voor hoe we omgaan met alles wat met gezondheid te maken heeft. Fysieke en psychische aandoeningen zouden dan niet meer worden gezien als individuele uitingen van pathologie, maar als levende alarmsignalen die onze aandacht richten op waar onze maatschappij de weg is kwijtgeraakt (…)
